جهان فکر یک نویسندهای که برای جهانی بهتر میاندیشد
این که این نوشته‌ام قطعه چندم است. حساب و کتابش از دستم در رفته است. با همه این تفاصیل، امروز این قطعه را نوشتم و دوست داشتم در سایت جهان فکر آن را برای شما مخاطبین عزیز منتشر کنم.
دیروز عصر که به گروه نویسندگی خلاق تو واتزآپ سر زدم، دیدم یکی از بچه ها نوشته اش را پاک کرده. نوشته ای که دو سه ساعت پیش تو گروه بود. میدانم دلیلش چه بود چون هیچ کس به این نوشته نظری نداده بود. این اولین برخورد بچه ها با نوشته هایشان نبود. دو سه هفته پیش یکی دیگر از بچه ها، نوشته اش را در گروه ثبت کرد.
بعد مدتی که کسی نظر نداد، نوشت، دیگه نمی خوام تو گروه نوشتم را ثبت کنم. هیچ کس حوصله نظر دادن ندارد. این اتفاق هر از چند گاهی در گروه به شکل های گوناگون می افتد. یکیش همین دیروزی بود که گفتم. در چنین لحظاتی یاد ونسان ونگوک نقاش معروف هلندی می افتم. او که چند تن از عموهایش و برادر کوچکترش گالری نقاشی داشتند.
حتی با نقاشان به نام روزگار خود هم آشنا بود. منتها هیچ کس به جز برادرش، علاقه ای به نقاشی های او نداشت. می گفتند، طرح هایش مانند گل مالیدن روی بوم نقاشیست. تا اینکه چند سال بعد از مرگش، ۲۵۰۰ طرح از نقاشی هایش که در تنهایی خلق کرده بود. همه در نوع خودش منحصر به فرد بود. رسالت او را تکمیل کرد و الان در بهترین گالری و موزه ها به نمایش گذاشته می شود. کاش در زندگی منتظر هیچ کس نمانیم.
