جهان فکر نویسندهای که برای جهانی بهتر میاندیشد
یک‌شنبه، ۱۱ خرداد ۱۴۰۴، طرف صبح لپ‌تاپم را برای تعمیر به مکان موردنظرم بردم. چند سالیست که همان جا می‌برم. طبق گفته تعمیرکار، تعمیرش یک‌روز طول می‌کشد. منتظر بودم بعد تحویل‌دادن لپ‌تاپ به آنها و گفتن نام – شماره تماس رسید دریافت کنم.
حتا از هزینه تعمیر هم مطلع شدم، منتها خبری از رسید نبود. طبق روال همیشه، وقتی لپ‌تاپم را آنجا می‌بردم بلافاصله رسید می‌گرفتم. روال کارشان در گذشته این‌طور بود.
این‌بار رسیدی نگرفتم؛ چون تعمیرکار بهم گفت رسید و زمان تحویل الان پیامک شد به گوشی‌‌ام. وقتی گوشی‌‌ام را چک‌کردم، درست بود. رسید پیامکی را دریافت کرده‌بودم به همان شماره‌ای که دستی با خودکار در رسید کاغذی‌‌شان نوشت.
این یک مورد از نمونه‌هایی است که این‌روزها دیگر به سمتی می‌رویم که کمتر از کاغذ استفاده کنیم و همه چیز دیجیتالی و آنلاین می‌شود. شاید یک دلیل دیگرش به‌خاطر کمترکردن هزینه‌های جانبی هر کسب‌وکاری ازجمله تعمیرات وسایل الکترونیکی است.
به هر حال، این کارشان به نظرم از چند نظر خوب است. یک جنبه خوبش این است که کاغذی هدر نمی‌رود. یا بهتر بگویم، کاغذ کمتری هدر می‌رود و به‌قولی از قطع یک درخت و صدها درخت جلوگیری می‌شود.
منتها درست است مصرف کاغذ به ظاهر کم‌شده؛ ولی در جاهای دیگر مصرف همچنان به قوت خود باقیست و از همه مهم‌تر درختان قاچاقی آن هم در جنگل‌های پردرخت دورواطرافمان قطع می‌شوند.
درست است که با زندگی دیجیتالی و آنلاین به طبیعت کمک می‌کنیم، در عوض با تولید فزاینده پلاستیک، شیشه و مواد بازیافته‌نشده در اصل هیچ کمکی نمی‌کنیم.
از همه فاجعه‌آمیزتر این‌که آنها را بعد از تولید_مصرف با عنوان زباله همین‌طور در طبیعت رها می‌کنیم. با این کار بیشترین آسیب را به طبیعت، محیط زیست و در نهایت خودمان می‌زنیم.
