چه خوب که اینترنت هست

 

 

دو، سه هفته پیش که دوره‌ای آنلاین که جدای از نوشتن و تولید محتوا نبود شرکت کردم. دوره‌ای که در آگهی خود وعده داده بودند که از افراد برتر در تیم‌‌شان استفاده می‌کنند. اینکه دوره چه بود و مدرس که بود سخن نمی‌گویم.

در کل عادت ندارم وقتی نقدی می‌کنم از افراد و مجموعه حرفی بزنم، چون فکر می‌کنم رفتار حرفه‌ای نیست.

خلاصه اینکه، جلسه‌ی اول برگزار شد و مدرس در بخشی از آن جلسه‌ی حدودن یک ساعته اعلام کردند، کسانی که در تهران هستند و امکان حضوری دارند به ادمین دوره اعلام کنند و در زمان مقرر مراجعه کنند تا با آنها همکاری شود.

 

 

راستش را بخواهید تو ذوقم خورد. دوره آنلاین بود. پیش خودم فکر کردم، اینکه در یک دوره آنلاین شرکت می‌کنیم، انتظار می‌رود از همه پتانسیل‌ها افراد شرکت‌کننده استفاده شود. نمی‌گویم همه شهرستانی باشند یا تهرانی، ولی برابری رعایت شود. و اینکه تهرانی‌ها عالی هستند شکی نیست.

منتها از چند سال پیش که با کار نویسندگی و تولید محتوا و آن هم به طور اتفاقی وارد دنیای دیجبتال شدم. و به نوعی در فضای وب و نت از آن روزها به بعد براساس مهارت‌های نامبرده، درآمدی برای خود دست‌وپا می‌کنم، همیشه یک جمله در ذهنم زمزمه می‌کنم. چه خوب که اینترنت است و چه خوب که فرصت‌ها برابر است. چه خوب که شهرستانی‌ها به اندازه تهرانی‌های یا حتی بیشتر امکان دیده شدن و فعالیت دارند.

 

از طرفی، در عصری و روزگای زندگی می‌کنیم که اینترنت و فعالیت آنلاین و دورکاری حرف اول را می‌زند این حرکت‌ها معنا ندارد. از سویی، دو سال پیش که همه‌گیری ویروس کرونا این نوع از کار را برای کارفرما و فعالان در همه‌ی حوزه‌ها از جمله دیجیتال اجباری کرد. پس، بایستی از این نوع ابزاز کاربردی استفاده کرد.

 

واقعیت این است که چه بخواهیم و چه نخواهیم امکانات برای پایتخت نشین‌ها و شهرهای بزرگ فت‌وفراوان است و این محدودیت بیشتر برای شهرستانی‌هاست. البته به لطف به اینترنت این محدودیت‌ها خیلی کم و کمتر شده است.