تکدی گری ممنوع!

امروز صبح که بیرون رفته بودم. در پیاده رو به سمت جلو قدم برمی‌داشتم. متکدی خانمی را دیدم که چار سیاه بر سر داشت و صورتش را پوشانده بود. او در مرکز شهر در گوشه‌ای از پیاده رو نشسته و دستش را دراز کرده تا شاید کسی کمکی به او بکند. راستش را بخواهید من خیلی کم پیش می‌آید که به متکدی یا به اصطلاح عامیانه گدا کمک کنم. با دیدن چنین صحنه‌هایی همیشه این تصور بر ذهنم نقش می‌بندد او که چهار ستون بدنش سالم است چرا نمی‌رود نان بازویش را بخورد. حتی اگر سالم هم نباشد و نقصی هم داشته باشد نباید به عنوان نیاز دستی به سوی دیگری دراز کند. خیلی‌ها هستند که شرایط آنها را دارند، ولی دست به گدایی نمی‌زنند.

من شده به کسانی که در پیاده رو تار و سه تار  و آکاردئون می‌نوازند یا حتی در چهار راهها برای سرنشین‌های ماشین‌ها اسپند دود می‌کنند و …کمک می‌کنم، منتها به فردی که جلویم را بگیرد و آه و ناله کند و بقولی صغری و کبری بچیند که این نسخه بچه‌ام هست پول ندارم و .. من کمکی نمی‌کنم.

من فرزانه کردلو دوستم دارم هر چه زودتر تکدی گری تحت هر شکل و قیافه‌ای از سطح خیابان‌های شهر و کشور رخت بربندد و موضوعات بهتری جایگزین آنها شود.

در این باره بیل گیتس یک جمله خیلی معروفی دارد که حتماً شنیدید که می‌گوید این که ما فقیر به دنیا بیاییم به میل و اختیار ما نبوده، ولی اینکه فقیر از دنیا برویم به میل و اختیار خودمان است.

سخن پایانی اینکه لطفا به هیچ متکدی کمک نکنید. البته اگر حس و حال خوبی دارید و به دیده دلسوزی کمک نمی‌کنید موردی ندارد کمک کنید، اما من معتقدم نیازمند واقعی یک طفل معصومی را به بغل نمی‌گیرد تا عواطف مردم را تحت تأثیر قرار دهد که شاید کسی دلش بسوزد و کمک کند. پس نیازمند واقعی تحت هر شرایطی دست به گدایی نمی‌زند. به نظرم فردی که هزاران راه درست را رفت و نتیجه‌ای حاصل نکرد شاید دست نیاز به سوی دیگری دراز کردنش منطقی باشد. چون می‌گوید من هزاران کار را کردم جواب نداد و این دلیل متکدی بودنم است، اما متأسفانه چون مردم ما بدون هیچ فکری به این افراد کمک می‌کنند تعدادشان هر روز نه تنها کم نمی‌شود بلکه  شکل تصاعدی هم پیدا کرده است. امیدوارم این فرهنگ سازی در کشور جا بیافتد که به نیازمند واقعی کمک برسانیم.